درَ و صیادی سنگران          شکار گاه ها و کمینگاه هایت
تئی کلک و تئی آبسران          دهکده ها و آبادی هایت
سبزین گونک گون زامران          گونگ سبز و زامران لطیف
خوشبو ترانت از زعفران          خوشبوتر و دل انگیزتر از زعفران است
لولگ گون شیر کمبین تران          چشمه ها و آبگیرهای زلالت
کوردپ گون داز و کیلران          داز و کیلر و در بستر رودخانه ها
تئی کوچک و تئی کهچران          دشت های وسیع و مراتع هایت
دانیچ گون شمش کلپران          دانیچ با شمش و کلپر
زردپل گون زردین کپران          زردپل با کپرهای ارغوانی
گرنچن پچ انت چو نپران          گرنچن چون فرش رنگین گسترده
دولگ گون زهم و اسپران          دولک با شمشیر و سپر
سولین کهور گون شنگران          کهور سر و قدش با ضمغ هایش
جگر و لکیر و کوانران          جگر و کلیر و کرنرها
شیرین ترند از شکران          و میوه هایش بس شیرینی دارندکلیگ حوتیلین خیبران          مرغزارهای سر سبزات
گواش کیابین کوه سران          کناره های وسیع و آباد رودخانه ها
ول گون شکر تا میی بران          با میوه های کال و تردت
پر ماش و ماش گون ماجران          پر ماش و ماش با ماجرها
چیببنت و سانت لاغران          که باعث تغذیه فربهی مردمان لاغرند
گورم گون بک و باهران          گله های شتر و گاو و گوساله ها
کرباس گون سیاهین سمران          مزارع وسیع پنبه ها با گرزهای سیاهان
جوهان گون رند و بوهران          خرمن و سهمیه دهقانان
مران بو سنت بیکران          که انبارها و مخازن چر می شوند
دادانت سخاوت گستران          و سخاوت مندان داد می دهند
ثمر بخش و حاتم درون          که حاتم گونه می بخشد
بهر کنت گواپ و کوران          تقسیم می کنند دسته های انبوه را
عیدانت به برهک بیدران          برای ناداران عید است آن روز
جوپاگ بلی بی بندران          ودیعه است برای افتادگانبرنج رون مرائی شامگران          برداشت برنج تعارفی استبرای بینوایان
نشته دنی چو گونران          نشسته صاحب محصول با خاطری آسوده
دستوردنت به چاکران          به نوکرهایش دستور می دهد
کشنت به سر بار گران          بارهای گران را با سر می کشند
گرامانی جیراتتران          که در زیر سنگینی محصولات تلو تلو می خورند
بندوک من تواپان پشکران          ندارها زیر دسته ها را می روبند
داس رون و شامیگا گران          پس مانده درو شده داسها و شام شب را می گیرند
هوش چن انت کرو کوران          خوشه ها را از کنار گوشه ها بر می دارند
کت کننت چو تاجران          اندوخته می کنند چون تاجرها
کندانت گون زالان اندران           در اندرون احساس خوشحالی می کنند با عیالشان
لاپ درای نت جت امبران          که امسال شکمشان سیر می شود
مچ گون گرگ و کوکران          نخلها با خوشه های در آورده و ساقه های سبز
گور گونگ گرانین سر بران          پا جوشهای گرانبار
دریپانچ  و نرمین سیمران          دریپانچ و رطب نرم و ترد
روکین گتراگ چو انگران          خرماهای رسیده چون اخگر
هامین گون پلین پتران          هامین و هیجانهای طرب انگیز
باجیک.ای بهرانت بزگران          باجیک(هدیه هامین)تقسیم است بین همه
انسان و مرغ و رستران          برای آدمیان و طیور و جانوران
گنجی په وار و لنگران          گنجی است برای بیچاره ها و پا برهنه ها
کاینت و نندنت شهر گوران        که از اطراف می آیند و در نخلستان تجمع می کنند
بندنت برنک و کاپران          می سازند برای خودشان برنک و کپر
لن جین شکزگون دنگران          پرچین های وسیع انبار خرما
سیرانت غریب چو میجران          افراد غریب از خرما سیرند مانند امیران
سند گواپ و جاک جلران      آنهایی که کیسه های حصیری می بافند و سر وصدایشان
رمب و اواچک الگران         تجمع و تشریک مساعی وباهمی
گپ و گهین خوش محضران         حرفها می زنند با یکدیگر خوش مجلسان

 

خرماى پاتى: ابتدا يك ظرفى بنام «پات» از برگ درخت پُرْك درست مى‏كنند و آنگاه خرمايى را كه با پا له كرده‏اند، با فشار در داخل آن قرار مى ‏دهند. اين نوع خرما چندان مرغوب نيست زيرا گرد و خاك و حشرات از داخل درز و شكافهاى پات به داخل نفوذ مى ‏كنند.

خرماى خُنبى: خُنب در واقع همان خمره است خرما را به دو صورت در داخل خُنب قرار مى ‏دهند: يا خرما را ساده و بدون پيرايه، با فشار در داخل خُنب قرار مى ‏دهند و يا اينكه آن را با شيره‏اى كه قبلاً از ميوه خرما گرفته ‏اند و كَنجد و پوچينك، در داخل خُنب قرار مى ‏دهند. اين نوع خرما بسيار مرغوب است و معمولاً خرماى مضافتى را بدين صورت نگاهدارى مى ‏كنند.

خرماى هينزكى: هينزك همان پوست بز است كه چربى آن را كنار ميزنند و آن را نمك سود و دبّاغى كرده و خشك مى ‏كنند و معمولاً خرماى مضافتى را كه قبلاً با پا له كرده ‏اند، در داخل آن قرار مى ‏دهند اين نوع خرما نيز مرغوب است.

خرماى حَلَبى: در اين روش خرماى مضافتى يا انواع ديگر را بدون اينكه له كنند، در داخل حلب مى ‏چينند.

لَده: خوشه مضافتى را قبل از آنكه بطور صد درصد برسد، از درخت مى‏برند، هر دانه را نصف كرده و هسته آن را بيرون مى ‏آورند. آنگاه ريسمانى را از داخل سوراخ ميوه ‏ها عبور داده و آنها را به برج خانه ها آويزان مى ‏كنند تا خشك شوند و بعداً آنها را مصرف مى‏كنند.

كَتُّك: مثل لده است با اين تفاوت كه ميوه مضافتى را بصورت طولى مى ‏برند و هسته‏ اش را بيرون نمى ‏آورند و آنها را روى حصيرى، در معرض تابش خورشيد قرار مى ‏دهند. و بعد از خشك شدن مى ‏خورند.

هارگ: خوشه مضافتى را قبل از رسيدن كامل، از درخت مى ‏برند، ميوه را از خوشه جدا كرده و در داخل ديگ بزرگى مى ‏جوشانند بعد از پخته شدن آنها را در معرض خورشيد مى‏گذارند تا كاملاً خشك شوند. معمولاً هارگها را در زمستان مى ‏خورند.

چانگال: ابتدا نان ضخيم و قطورى را بصورت نيمه پخته درست مى ‏كنند كه بى ‏نمك است سپس خرما را آنقدر با دست مى ‏مالند تا خوب نرم شود. آنگاه نان گرم را روى خرماى نرم شده مى ‏گذارند و با دست نان و خرما را بطور كامل با هم مخلوط مى ‏كنند و مقدارى روغن را با ازگند سرخ كرده و با خرما مخلوط مى ‏كنند كه غذاى بسيار لذيدى درست مى‏شود.


شیرگ: که از جوشاندن طولانی مدت خرمای رسیده بدست می آید واز آن حلوای محلی نیز درست می کنند و به جای مربا از آن هم استفاده می کنند.

الله الله کنه الله تهی محبته

خدا خدا میکنم خدا محبت توست

ماته پادانی چیرا منی جنته

زیر پاهای مادرم بهشت من است

په توقولیگ هم بی په تو نازینک جنت

برای تو قربان میشودبرایت آواز میخخواند

چین چو مجبوریا په تو برداشت کنت

چه قدرزحمت برای تو تحمل میکند

سک بزگیا وارهیه په تو برداشت کنت

چه سختی و بدبختی را برای تو تحمل میکند

مات شپانی پاسا په تو بی وابو بیت

مادر تمام شب بخاطر تو بیخواب میشود



الله الله کنه الله تهی محبته

خدا خدا میکنم خدا محبت توست

ماته پادانی چیرا منی جنته

زیر پاهای مادرم بهشت من است

ساهگه ء کنتء ترا وت بی روچه سرا

زیر سایه می نشاندم خودزیر افتاب

چین چو شپ اگهی گوازین تگی په ترا

چه شبها سرمیکندبرای تو بدون خواب

مات چیرینی دلاء انگه آهی نکه

مادردلش پر غصه هست اما آهی نمیکشد

مات هچ ء وقت چکا بدین دعایی نکه

مادر هیچ وقت بچه اش را دعای بد نمیکن

من بلوچم وزبلوچ مهربان گویم سخن               ازمرام وسیرت این قهرمان گویم سخن

 ازمکان ومسکن وماوای حاصلخیزاو                   ازکویــروساحل بحــرعمان گـویم سخن

  ازفــــرازکوه تفـــتان اژدهای آتــشین              سردوآرام با دلی آتشفشان گویم سخـن

من زبزمان وشکاروصیدوآب معدنش                 ازجبال زنده سربرکهکشان گویم سخن

 ازدیارپیپ وفنوج آزباغ وکه سفیــــد                   منبع نفت وطلا وبرلیان گویم سخــــــن

من زبنت میرقنبر،نیکشهروقصروقند                 من ازآن پاینده مردجاودان گویم سخــن

 زان همه آب روان ملک بمپوربحرگون                بس لطیف ونرم مثل پرنیانم گویم سخن

   ارض حاصلخیزوآن رودخانه پربرکتش                غله راانبارهمچون سیستان گویم سخـن

  بخش سربازم بهشت خطه زرخیزمن               باغهای سبزآن چون بوستان گویم سخن

  ازدیارپیـــشین وخاک زرباهــــوکلات                من زخاکی که نباشدمثل آن گویم سخن

 چابهار و بندرآزاد و بحرپرخــــروش                     ازکنارک این دریا مرزبان گویم سخــــن

ازسفالکاران سربازوسراوان سرفراز                 مردمان بی ریا وکاردان گویم سخـــــــن

ازدلاورمردم سرحدوخاش وزاهدان                  ازبرای خاک میهن جانفشان گویم سخـن

ازجنوب شرق ایران ازهوای گرم گرم              چون دل این مردم خونگرممان گویم سخن

   مسکنم تاریخ گوید ساحل بحرخزر                   چون همان دریادلان قهرمان گویم سخــن

   سامــی ام گــویندامــاآریــایی زاده ام            بازبــان آریــایی همچنان گویم سخـــــــن

سرزمینم راعرب خواندمکاباضم میم                وزمکوران خاک پاک مکران گویم سخـن

   هموطن باضم ب گوید:بلوچ نام مرا                  من به فتح ب ولام اعیان گویم سخــــــــن

   تازیان را،چ،نباشدنام من گویدبلوش                 این چنین اسمی زتورات زمان گویم سخن

پاکزادفردوسی درشاهنامه ازکوچ وبلوچ           ذکرخیری کرده من ازاین وآن گویم سخن

شاعرطوسم سگالنده همین خواندمــــرا         باعدوی خاک میهن ازتوان گویم سخــــن

سرزراه خاک میهن کی کنم هرگزدریغ               عرصه پیکارراچون قهرمان گویم سخــن

کیش من اسلام می باشد زبانم آریــــا           رایت اسلام راچون پاسبان گویم سخـــن

هنگ جمازم بودنقش ستون بــــیستون           من زدورداریوش وآنزمان گویم سخــــــن

دفن شددرزیرخاکم لشکراسکــــندری              ازنبرد وکارزای بی امان گویم سخـــــــــن

زیرپایم فرش کردم لشکرحجـــاج را                    آنچنانکه برگ ریزد درخزان گویم سخــن

لشکرصفاریان رادرسراوان شهرجالق               کرده ام تدفین من ازآن مکان گویم سخــن

     ازجدال تن به تن با پیراستعمارمــــن                 ازبلوچ ،چاه تمین ،زاهدان گویم سخــــــــن

   دیلمی ها لشکری ازقوم من درفوج خود           داشتند زان لشکر پیل دمان گویم سخــــــن

ازجلال الدین خوارزمی درجنگ مغول                من حمایت کرده ام تاپای جان گویم سخـن

ازشکست گنجعلی والی شاه عباس ،من        باتوازشمس بلوچ پهلوان گویم سخـــــــــــن

نارواها دیدم ازقوم مغول بی حدمـــن              ازجفای جور شان من بافغان گویم سخــــن

دفع شراشرف افغان رادرکوه سفـــــید           من نمودم مثل آن شیرژیان گویم سخــــــن

ازجفاخوردم آگرآن سیب زهرآلوده را                  ازامیرغزنوی دراصفهان گویم سخــــــــن

کشتن نادرسپس تاعهدشاهان قجـــــــر         دادخودبگرفته ام ازدشمنان گویم سخــــــن

قلعه بمپورکوسایدسرش برکهکشان               هرستونش رابود صدداستان گویم سخــــن

تازیانه خورده ام ازدشمنان بسیارمن                ازنشان ظلمشان برپشت جان گویم سخن

بازکردازگردنم یوغ اسارت ،انقلاب                     باسپاسی زان خدای لامکان گویم سخــــن

سخت بیزارم من ازکارخلاف هرزگی                 مردکارم ازبرای آب ونان گویم سخـــــــن

سرزمینم مستعد  و   مردمانم با هنر             باهنرمندان دنیا همزبان گویم سخــــــــــــن

گربود  ابزارکارم درامور  صنعتی                       درجوارملک چین واصفهان گویم سخـــــن

دختران باهنر،گلدوزوسوزن کارمن                    منحصرتنهابه فردازکارشان گویم سخــ‌‌‌‌‌ـن

رودهای دامن وبمپوروسربازونهنگ                 جاری اندافسوس من تشنه لبان گویم سخن

قلعه پهره که ازقاجارباشد یادگــــــار               ازبن این برج عهدباستان گویم سخــــــــــن

قادر اندربارگاه  کشور آزادگـــــــان                   باسری تسلیم براین آستان گویم سخــــــ

من گرگ کوهستانم

(.من گرگ کوهستانم .... عاشق بلوچســـتانم)
(مَثَـل هامـــون جـــاز.... بلبل عشق ماشکیدم)
(رهروپیچان بمپور .... لسان زاهدانم)
(شرم سال تربت .... کوه آتشفشان تفتانم)
(زدل جان کن سوران.... آب زمزم سراوانم)
(چوزعیم کرمان .... آبی دریای مکّرانم)
(وطن دلبند بشاگرد.... مردبلوغ دشتیاریم)
(سرزمین آرزوهای تیس .... چهاربهار راسکم)
(گلستان سازقصرقند.... لنج وکشتی کنارکم)
(آهنگ سنّت گواتر.... دونلی اسفندارسربازم)
(اقلیم صاف بارانی لاشار.... شئ مرید وهانی خاشم)
(همسفرمبارزپیشین.... دادشاه ایرانشهرم)
(چشم زمین کهیر.... باس تاریخ کهنوجم)
(نیزارهامون مک.... رود باتلاق دلگانم)
(لال دریای زرآباد.... سواحل اقیانوس چابهارم)
(سواربی صدا فنوج.... مردم کوه نیک شهرم )
(مجلس ساز میرجاوه.... بندرنشین مهر جاسکم)
(مرغ مدعی بیرگ.... نقابدار مینابم )
(عبرت زلزله بم .... دونامی شهر نگورم)
(رود پیچان باهو .... مرزدارجالقم )
(خلیج مواج پسابندر.... درهّ ی تخت ایرافشانم)
(نویسنده شعرآسکان.... کوه دشت بزمانم)
(افسانه های آهوران.... کویر لوت نصرت آبادم)
(مقبره ی نالک سرحد.... لبز انور گزانی ام)

این شهرستان یکی از پر جمعیت ترین شهرستان های استان سیستان و بلو چستان هست و با کشور پاکستان مرزی مشترک دارد.در قدیم بزرگترین افراد نام اور بلوچستان در این شهرستان زندگی می کردند آنان برای خود در دوران شاهنشاهی آوازه ای  بلند داشتند و ماموران شاهنشاهی برای جویا شدن حال آنان و دادن نامه های محرمانه هزاران کیلومتر راه می آمدند  و آن شهر طوری بود که در پیروزی انقلاب اسلامی نقش مهمی داشت و هزاران شهید از این مرز و دیار تقدیم انقلاب کردند و سرانی بزرگ در علم و دین  چون مولانا محمد عمر (ره) سربازی و مولانا عبدالعزیز ملازهی (ره) در این شهرستان سکونت داشتند.نادر شاه در کتاب خاطرات جنگی خود می نویسد که جنگجویانی دلیر و نترس چون آنان در هیچ کجا ندیده بودم آنان طوری لشکر من را به فرار وادار کرده بودند که مجبور شدم با آنان کنار بیایم و غنیمت جنگی به آنان بدهم و از تقاضای کمک برای کشور گشایی دولت هندوستان بکنم آنان جنگی بر راه انداختند من که چندین سال کشور گشایی می کردم ُدلیر مردانی چون آنان ندیدم و به گفته بزرگان سرباز چون در این دیار افراد بزرگ یعنی طایفه و اصل و نسب دار زیاد بوده به اسم سر باز نامگذاری شده سر یعنی( افراد بزرگ و طایف دار  یعنی به زبان بلوچی سرین مردم )  و باز ( که همان زیاد هست به زبان بلوچی )و از قدیم افراد فراری یا همان میار در این دیار پیش این افراد زیاد بود در این شهرستان  نخل های سبز و کو ههای سربه فلک کشیده  زیاد دیده می شود و مهد میوه های گرمسیری چون موز و انبه است و رود سرباز در این شهرستان چهار فصل سال پر آب است ودر مسیر شهرستان چابهار قرار دارد

   نام بلوچ را نخستین بار در نوشته‏ هاى جغرافى نویسان اسلامى قرن چهارم مانند استخرى، ابن حوقل، مسعودى و مؤلف حدود العالم، همراه با کوچ مى ‏بینیم. اینها کوچ و بلوچ را دو طایفه میدانند که در سرزمینى مجاور هم در دشت جنوبى مکران و دامان کوهستان بشاگرد و اطراف جیرفت مى ‏زیسته ‏اند. محققان مسکن اولیه قبایل بلوچ را شمال ایران و نواحى شرقى دریاى خزر میدانند. بدون تردید بلوچها از اقوام آریایى هستند که پس از گذشتن از نواحى شمالى  به جنوب درآمده‏اند. نزدیکى زبان بلوچى به زبان باستانى اقوام هند و اروپایى، مؤید این حقیقت است . همچنین سنجش هایى که دانشمندان نژاد شناس با اندازه ‏گیریهاى مکرر از طول بدن، در حال نشسته و ایستاده و طول و عرض سر، پیشانى، گونه ها و تناسب بین گونه ها، عرض فکین، پهنا و درازا و بلندى بینى، درازاى گوش، طول و عرض تمام صورت افرادى که از همه قبایل و طوایف به منظور گروه ‏بندى نژادى ملل کرده ‏اند، معلوم نموده ‏اند که مشخصات نژاد بلوچان و آریائیها کاملاً یکسان است و بى گمان بلوچها از آریائیان جدا شده و در زمانهاى گذشته، به جنوب آمده و در دشتها و دامنه ‏هاى کوههاى این سرزمین بلوچستان پراکنده شده ‏اند.

مردم بلوچ از نژاد آریایى هستند که مسکن اصلى آنها در کنار دریاى خزر، ناحیه گرگان امروزى بوده است و بعدها به قسمت کرمان آمده و از آنجا به بلوچستان رانده شده‏اند و چون به لحاظ موقعیت جغرافیایى، از تهاجم مغول و تیمور و اعراب و سایر اقوام به دور بوده ‏اند، نژاد خود را به خوبى حفظ کرده و چهره‏ هاى اصیل آریایى در میان آنها به خوبى مشاهده مى‏شود. بیشتر پژوهشگران ایرانى و خارجى معتقدند که نژاد ایرانى ، خاصه نژاد بلوچ از زیباترین نژادهاست و علیرغم قرب و جوار با کشورهاى پاکستان و هندوستان، از ساکنان آن مرز و بوم متمایز هستند و خطوط اصلى سیماى نجیب و قدیم خود را حفظ کرده ‏اند. اوژن اوبن فرانسوى مى ‏گوید : در سلسه جبال غربى و جنوبى، کردها، لرها و بلوچ ها نمونه‏ هایى از نژاد خالص ایرانى‏اند که کاملاً خالص و دست نخورده مانده ‏اند.در باره ایرانى بودن بلوچها، شک و تردید نمى ‏توان کرد، زیرا زبان و آداب و رسوم بلوچها نمایانگر ایرانى بودن آنهاست. اکثر نژاد شناسان و مردم شناسان از قبیل برتن هنرى فیلد و کرزن و دیگران به دلایلى، ایرانى الاصل بودن آنها را ثابت کرده ‏اند. برتن انگلیسى مى ‏نویسد : بلوچ هیچ شباهتى به فرزندان اسماعیل ندارد؛ چشمانش درست و سیاه، مانند چشمان پارسى است. و بسان دیدگان عرب، ریز، ناآرام و آتشین نیست. بالایش بلند، خوش اندام، و ایرانى وار، ریشش انبوه و بلند است که خود نشانه‏اى از تندرستى است. پروفسور کین بلوچها را از نژاد تاجیک دشتى مى‏داند. کلنل دیمز مسأله را از طریق علمى بررسى مى‏کند و جمجمه بلوچ را از نوع پهن سران ایرانى مى ‏داند و مى ‏نویسد که جمجمه عرب و هندى از نوع دراز سران است. او میگوید که اگر خصوصیات مغزى و جسمى بلوچ را در نظر بگیریم، باید او را ایرانى نژاد و مانند تاجیکان و دیگر مردمان فلات ایران بدانیم.

فردوسى در شاهنامه صریحاً مى ‏نویسد که بلوچها در زمان انوشیروان سرزمین گیلان را ویران و تباه ساختند، از آن پس به سمت جنوب کوچانده شدند تا اینکه در سرزمین فعلى ساکن گشتند و قسمتى از سپاهیان کیخسرو را بلوچها تشکیل مى‏دادند، که سربازانى جنگاور و دلیر بودند و در میدان جنگ هیچگاه پشت به دشمن نمى‏کردند.سرهنرى پیتنچر معتقد است که بلوچها از نژاد ترکمن مى ‏باشند ولى پروفسور را بین سون مى ‏گوید ، بلوچ، مفرس بلوس است که پادشاه بابل بوده، با نمرود پسر کوش که در کتاب مقدس ذکر آن رفته، یکى است، بلوس و کوش به مرور ایام تبدیل شد.

 براى نخستین بار با نام بلوچ هنگامى برمى ‏خوریم که آنان در سده چهاردهم هجرى در دشت جنوبى کرمان و دامان کوهستان بشاگرد زندگى مى‏کرده‏اند. بلوچها هنوز هم به دشت «گیابان» مى ‏گویند. رنگ چشم و موى بلوچها بیشتر مشکى است و کسانیکه داراى موهاى خرمایى و چشم‏هاى کبود یا خاکسترى رنگ باشند نیز در بین آنها یافت مى‏شود و رنگ بدن بلوچها گندم گون و روشن است«. هنرى، فیلد، مردم شناس آمریکایى در سال 1955 با اندازه ‏گیرى وعکس‏بردارى بیش از 2000 نفر بلوچ در بلوچستان شرقى مى‏نویسد : بلوچان پیوستگى نژادى با مردم ایران دارند. هیچ یک از افراد مطالعه شده، نشانى از نژاد زرد نداشته و بسیارى از آنها با مردم باختر اروپا پیوستگى نشان داده‏اند، البته در مواردى بسیار کم اثرى از سیاه پوستان در آنها دیده شد و بررسیها نشان داد که آنها با مردم آن سوى هند پیوستگى نزدیکى دارند.

با توجه به مطالب مذکور چنین میتوان نتیجه گرفت که قوم بلوچ از روزگاران کهن، در سرزمین بلوچستان ساکن بوده ‏اند و قدمت آنها به تاریخ مدوّن ایران مى‏رسد. بنابراین باید قبول کرد که بلوچها آریایى نژاد و به بیان دیگر ایرانى نژاد هستند و در این مورد نباید هیچگونه شک و دو دلى به خود راه داد، زیرا بسیارى از باورهاى بلوچها در حال حاضر نیز با باورهاى آریاییها همخوانى نزدیکى دارد و این را دهها و بلکه صدها نویسنده ایرانى و خارجى نیز تأیید کرده‏اند، البته این را نیز باید مد نظر قرار داد که بلوچها از آمیزش با اعراب و هندیها و بسیارى از اقوام دیگر بى بهره نبوده‏ اند. لازم به توضیح است که کلیه افرادى که در منطقه سرباز زندگى مى‏کنند و به زبان بلوچى تکلّم مى ‏کنند، بلوچ نیستند؛ چون در ادوار مختلف، اقوام گوناگونى از مناطق اطراف از جمله، اعراب، افغانها، هندیها و حتى سیاهان قارّه آفریقا، به دلایلى به این سرزمین آمده و به مرور زمان، فرهنگ و منش بلوچها بر آنها مستولى شده، و آنها اصالت قبلى خود را از دست داده ‏اند و به عنوان بلوچ مشهور شده ‏اند، در حالیکه بلوچها از نژاد آریایى هستند و توانسته ‏اند کمابیش در نقاط مختلف بلوچستان اصالت خویش را حفظ نمایند